๑๒
โยบตอบ: พระผู้เป็นเจ้าเป็นผู้กระทำ 
 ๑ ครั้นแล้ว โยบจึงตอบว่า 
 ๒ “แน่นอน เป็นพวกท่านเท่านั้นแหละ 
ที่ปัญญาจะตายไปพร้อมกับพวกท่าน 
 ๓ แต่ฉันก็เข้าใจสิ่งต่างๆ เท่าเทียมกับพวกท่าน 
ฉันไม่ด้อยไปกว่าท่าน 
ใครบ้างที่ไม่รู้สิ่งเหล่านี้ 
 ๔ ฉันเป็นที่หัวเราะเยาะของเพื่อนๆ ของฉัน 
ฉันเป็นผู้ที่ร่ำร้องต่อพระเจ้า และพระองค์ตอบฉัน 
ฉันยุติธรรมและไร้ข้อตำหนิ แต่ก็ยังเป็นที่หัวเราะเยาะ 
 ๕ คนที่ไม่มีความลำบากก็ดูหมิ่นคนที่ประสบกับสิ่งร้าย 
คือพวกที่พลั้งเผลอสะดุด 
 ๖ พวกโจรอยู่ในกระโจมของตนอย่างสันติสุข 
พวกที่ทำให้พระเจ้าโกรธอยู่อย่างปลอดภัย 
เขาวางใจในกำลังของตนแทนพระเจ้า 
 ๗ จงถามสัตว์ทั้งหลาย และมันจะสอนท่าน 
ถามนกในอากาศ และมันจะบอกท่าน 
 ๘ หรือไม่ก็พืชบนโลก และมันจะสอนท่าน 
และปลาในทะเลจะประกาศแก่ท่าน 
 ๙ มีอะไรในสิ่งเหล่านี้ที่ไม่รู้ว่า 
พระผู้เป็นเจ้าเป็นผู้ที่ได้สร้างมันขึ้นมา 
 ๑๐ ชีวิตทุกชีวิตอยู่ในมือของพระองค์ 
รวมถึงลมหายใจของมนุษย์ทั้งปวงด้วย 
 ๑๑ หูไม่ทดสอบคำพูด 
เช่นเดียวกับที่ลิ้นลิ้มรสอาหารหรือ 
 ๑๒ สติปัญญาอยู่กับผู้สูงอายุ 
และพวกเขามีความเข้าใจ 
 ๑๓ สติปัญญาและพลังอยู่กับพระเจ้า 
พระองค์มีแผนการล่วงหน้าและมีความเข้าใจ 
 ๑๔ ถ้าพระองค์ทำให้สิ่งใดพังทลายลง ไม่มีใครจะสร้างขึ้นใหม่ได้ 
ถ้าพระองค์กักขังผู้ใด ก็ไม่มีใครจะทำให้เขาเป็นอิสระได้ 
 ๑๕ ถ้าพระองค์รั้งฝนไม่ให้ตก พื้นแผ่นดินก็แห้งลง 
ถ้าพระองค์ปล่อยน้ำออกมา มันก็ท่วมแผ่นดิน 
 ๑๖ พละกำลังและชัยชนะอยู่กับพระองค์ 
คนที่ถูกหลอกและคนที่ล่อลวงอยู่ในความควบคุมของพระองค์ 
 ๑๗ พระองค์เอาปัญญาไปจากบรรดาผู้ให้คำปรึกษา 
และพระองค์ทำให้บรรดาผู้พิพากษากลายเป็นคนโง่เขลาไป 
 ๑๘ พระองค์ให้บรรดากษัตริย์รับบทเรียน 
และคาดเอวให้เพื่อเตรียมพวกท่านให้พร้อม 
 ๑๙ พระองค์เอาปัญญาไปจากบรรดาปุโรหิต 
และกำจัดผู้มีอำนาจ 
 ๒๐ พระองค์ไม่ปล่อยให้เหล่าคนที่ใครๆ ไว้ใจเปิดปากพูด 
และพระองค์เอาความหยั่งรู้ของผู้สูงอายุไป 
 ๒๑ พระองค์ดูหมิ่นบรรดาผู้สูงศักดิ์ 
และทำให้ผู้มีอำนาจสูญเสียกำลังไป 
 ๒๒ พระองค์เผยให้เห็นแดนคนตายซึ่งอยู่ในความมืด 
และนำความมืดมิดออกมาสู่ความสว่าง 
 ๒๓ พระองค์ทำให้บรรดาประชาชาติยิ่งใหญ่ขึ้น และพระองค์ทำลายมัน 
พระองค์ขยายบรรดาประชาชาติให้กว้างขวางขึ้น และพระองค์ทำให้พังทลายลง 
 ๒๔ พระองค์เอาความเฉลียวฉลาดไปจากบรรดาผู้นำของประชาชนบนแผ่นดินโลก 
และทำให้พวกเขาพเนจรไปในถิ่นทุรกันดาร 
 ๒๕ พวกเขาคลำไปในที่มืดซึ่งปราศจากแสง 
และพระองค์ทำให้พวกเขาเดินโซซัดโซเซราวกับคนเมา