30 অধ্যায়
1 কিন্তু এতিয়া যিবিলাকৰ বাপেকহঁতক, মোৰ মেৰৰ জাক ৰখা কুকুৰৰ লগতো থবলৈ মই হেয়জ্ঞান কৰিছিলোঁ,
মোতকৈ কম বয়সীয়া সেই মানুহবিলাকে মোক হাঁহে।
2 যিবিলাকৰ শক্তি নষ্ট হল,
এনে লোকৰ হাতৰ বলত নো মোৰ কি উপকাৰ হব?
3 সিহঁত অন্নৰ অভাৱত ভোকত ক্ষীণ হয়;
সিহঁতে বহু কালৰ পৰা উচ্ছন্ন আৰু ধ্বংস হোৱা মৰুভূমি কামুৰি খায়।
4 আৰু জোপোহাৰ কাষত সিহঁতে মল্লু শাক ছিঙে,
আৰু ৰোতম গছৰ মূল সিহঁতৰ খোৱা বস্তু।
5 সিহঁতক মানুহৰ মাজৰ পৰা খেদি দিয়া হয়;
চোৰৰ পাছে পাছে চিঞৰাৰ দৰে লোকে সিহঁতৰ পাছতো চিঞৰে।
6 সিহঁতে উপত্যকাৰ ভয়ানক ঠাইত থাকিব লগা হয়,
মাটিৰ গাতত আৰু শিলৰ মাজত বাস কৰিব লগা হয়।
7 সিহঁতে জোপোহা গছবোৰৰ মাজত গাধৰ দৰে চিঞৰে,
আৰু কাঁইট গছৰ তলত গোট খায়।
8 সিহঁত মূৰ্খৰ সন্তান, এনে কি নীহ মানুহৰ সন্ততি;
সিহঁতক দেশৰ মাজৰ পৰা কোবাই খেদি দিয়া হল।
9 এতিয়া মই সিহঁতৰ গানৰ বিষয় হৈছোঁ,
এনে কি সিহঁতৰ গল্পৰ বিষয়ো হৈছোঁ।
10 সিহঁতে মোক ঘিণ কৰে, আৰু মোৰ পৰা আতৰত থাকে,
আৰু মোৰ আগত থু পেলাবলৈ ভয় নকৰে।
11 কিয়নো ঈশ্বৰে তেওঁৰ ধনুৰ জোঁৰ এৰি দিলে আৰু মোক দুখ দিলে;
সেই কাৰণে সিহঁতে মোৰ আগত নিজ নিজ মুখৰ লাগাম পেলাই দিয়ে।
12 মোৰ সোঁফালে নীহ লোকবিলাক উঠে;
সিহঁতে মোৰ ভৰি ঠেলি ঠেলি দিয়ে,
আৰু মোৰ বিৰুদ্ধ নিজ নিজ বিনাশক গড় নৰে।
13 সিহঁতে মোৰ বাট বন্ধ কৰি পেলায়;
নি:সহায় লোকেও মোৰ বিনাশৰ চেষ্টা কৰে।
14 গড় ভাঙি উলিওৱা বহল বাটেদি যেনেকৈ শত্ৰু আহে,
সিহঁতেও তেনেকৈ আহে;
সেই ভঙাইদি সোমাই সিহঁতে মোক আক্ৰমণ কৰে।
15 নানা ত্ৰাসে মোক ধৰিছে;
বতাহৰ দৰে মোৰ মান-মৰ্য্যদা সেইবোৰে উড়ুৱাই নিছে;
আৰু মোৰ মঙ্গল মেঘৰ নিচিনাকৈ নাইকিয়া হৈছে।
16 সম্প্ৰতি মোৰ অন্তৰত মোৰ হৃদয় মুখত দ্ৰৱীভূত হৈছে,
আৰু মোৰ ক্লেশৰ দিনে মোক ধৰিছে।
17 ৰাতি হাড়বোৰ মোৰ গাৰ পৰা সুলকি পৰা যেন লাগে,
আৰু যিবোৰে মোক কামোৰে, সেইবোৰে টোপনি নাযায়।
18 ৰোগ প্ৰবল হোৱাত মোৰ বস্ত্ৰ কুৰূপ হৈছে;
সেয়ে মোৰ গাৰ চোলাৰ ডিঙিৰ নিচিনাকৈ মোত আট খাই ধৰিছে।
19 ঈশ্বৰে মোক বোকাত পেলাই দিছে,
মই ধুলি আৰু ছাঁই যেন হৈছোঁ।
20 মই তোমাৰ আগত কাতৰোক্তি কৰোঁ,
কিন্তু তুমি মোক উত্তৰ নিদিয়া; মই থিয় হৈ থাকোঁ,
কিন্তু তুমি মোলৈ চাই থাকা মাথোন।
21 তুমি মোলৈ নিৰ্দ্দয় হৈ উঠিছা,
আৰু তুমি তোমাৰ হাতৰ বলেৰে মোক তাড়না কৰিছা,
22 তুমি মোক বতাহত তুলি দি ফুৰাইছা,
আৰু ধুমুহাত মোক লীন নিয়াইছা।
23 কিয়নো মই জানো,যে, তুমি মোক মৃত্যুলৈ নিছা,
আৰু সকলো জীয়া লোকৰ নিৰূপিত ঘৰলৈ মোক লৈ গৈছা।
24 তথাপি পৰিবলৈ ধৰোঁতে কোনে নো হাত নেমেলে?
আৰু আপদত থকা স্তলত ৰক্ষা পাবৰ নিমিত্তে কোনে নিচিঞৰে?
25 দুৰ্গতিত পৰা লোকৰ নিমিত্তে মই ক্ৰন্দন নকৰিছিলোঁ নে?
আৰু দীনহীনৰ নিমিত্তে মনত দুখ নাপাইছিলোঁ নে?
26 মই মঙ্গললৈ বাট চাওঁতে চাওঁতে অমঙ্গলহে ঘটিল,
আৰু পোহৰলৈ অপেক্ষা কৰোঁতে কৰোঁতে আন্ধাৰহে হল।
27 মোৰ অন্তৰ খতি নোহোৱাকৈ পুৰিছে;
দুখৰ দিনসমুহ মোৰ ওচৰত উপস্থিত হৈছে।
28 মই বিনা ৰ’দে ক’লা হৈ ফুৰিছো,
আৰু সমাজৰ মাজত থিয় হৈ সহায় পাবলৈ মিনতি কৰিছোঁ।
29 মই শিয়ালবোৰৰ ভাই,
আৰু উট পক্ষীৰ বন্ধু হলোঁ।
30 মোৰ গাৰ ছাল ক’লা হৈ এৰাই পৰিছে,
আৰু তাপত মোৰ হাড়বোৰত পোৰণি ধৰিছে।
31 সেই দেখি মোৰ বীণাৰ মাত শোকৰ শব্দত পৰিণত হৈছে,
আৰু মোৰ বাঁহীৰ স্বৰ সলনি হৈ ক্ৰন্দনকাৰীসকলৰ মাত হৈছে।