1  І, адказваючы, Ісус зноў гаварыў з імі ў прыповесьцях, кажучы:

2  «Валадарства Нябеснае падобнае да чалавека валадара, які справіў вясельле для сына свайго.

3  І ён паслаў слугаў сваіх клікаць пакліканых на вясельле; і тыя не хацелі прыйсьці.

4  Зноў паслаў ён іншых слугаў, кажучы: “Скажыце пакліканым: Вось, я падрыхтаваў бяседу маю, валы мае і, што ўкормлена, зарэзаны, і ўсё падрыхтавана. Прыходзьце на вясельле”.

5  А яны, ня дбаючы на тое, пайшлі, хто на поле сваё, а хто да свайго гандлю.

6  А іншыя, узяўшы слугаў ягоных, зьняважылі іх і забілі.

7  Пачуўшы пра гэтае, валадар загневаўся і, паслаўшы жаўнераў сваіх, выгубіў забойцаў тых, і горад іхні спаліў.

8  Тады кажа ён слугам сваім: “Сапраўды, вясельле падрыхтаванае, але пакліканыя не былі вартыя.

9  Дык пайдзіце на ростані дарог, і ўсіх, каго знойдзеце, клічце на вясельле”.

10  І слугі тыя, выйшаўшы на дарогі, сабралі ўсіх, каго толькі знайшлі, злых і добрых; і на вясельлі было поўна гасьцей.

11  Увайшоўшы ж пабачыць тых, што ўзьлягалі, валадар убачыў там чалавека, не апранутага ў вясельнае адзеньне,

12  і кажа яму: “Дружа, як ты ўвайшоў сюды, ня маючы вясельнага адзеньня?” Той жа маўчаў.

13  Тады сказаў валадар слугам: “Зьвязаўшы яму рукі і ногі, вазьміце яго і ўкіньце ў цемру вонкавую; там будзе плач і скрыгат зубоў.

14  Бо шмат пакліканых, але мала выбраных”».

15  Тады, пайшоўшы, фарысэі зрабілі нараду, як злавіць Яго ў словах.

16  І пасылаюць да Яго вучняў сваіх з ірадыянамі, кажучы: «Настаўнік! Мы ведаем, што Ты праўдзівы і пра шлях Божы паводле праўды навучаеш, і не дагаджаеш нікому, бо не глядзіш на аблічча людзей.

17  Дык скажы нам, як Ты думаеш, ці належыцца даваць даніну цэзару, ці не?»

18  А Ісус, разумеючы зласьлівасьць іхнюю, сказаў: «Чаму спакушаеце Мяне, крывадушнікі?

19  Пакажыце Мне манэту для даніны». Яны ж прынесьлі Яму дынар.

20  І кажа ім: «Чый гэта вобраз і надпіс?»

21  Кажуць Яму: «Цэзара». Тады кажа ім: «Дык аддавайце тое, што цэзара, цэзару, а што Божае, — Богу».

22  І, пачуўшы гэта, яны зьдзівіліся, і, пакінуўшы Яго, адыйшлі.

23  У той дзень падыйшлі да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрасеньня, і спыталіся ў Яго:

24  «Настаўнік, Майсей сказаў: “Калі хто памрэ, ня маючы дзяцей, брат ягоны няхай возьме жонку ягоную і адновіць насеньне брату свайму”.

25  Было ж у нас сем братоў, і першы, ажаніўшыся, памёр і, ня маючы насеньня, пакінуў жонку сваю брату свайму.

26  Таксама і другі, і трэці, аж да сёмага.

27  Пасьля ўсіх памерла і жонка.

28  Дык пры ўваскрасеньні якога з сямі будзе яна жонкаю? Бо ўсе мелі яе».

29  Адказваючы, Ісус сказаў ім: «Вы памыляецеся, ня ведаючы ані Пісаньня, ані моцы Божае.

30  Бо пры ўваскрасеньні ані жэняцца, ані замуж выходзяць, але будуць як анёлы Божыя ў небе.

31  А наконт уваскрасеньня мёртвых, ці не чыталі вы сказанага вам Богам, Які кажа:

32  “Я — Бог Абрагама, і Бог Ісаака, і Бог Якуба!” Бог ня ёсьць Бог мёртвых, але жывых».

33  І, пачуўшы, натоўпы дзівіліся з навукі Ягонай.

34  А фарысэі, пачуўшы, што Ён прымусіў змоўкнуць садукеяў, сабраліся супраць Яго.

35  І спытаўся адзін з іх, законьнік, спакушаючы Яго і кажучы:

36  «Настаўнік, якое найбольшае прыказаньне ў Законе?»

37  А Ісус сказаў яму: «“Любі Госпада, Бога твайго, усім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуменьнем тваім”.

38  Гэта ёсьць першае і найбольшае прыказаньне.

39  Другое ж падобнае да яго: “Любі бліжняга свайго, як самога сябе”.

40  На гэтых двух прыказаньнях трымаецца ўвесь Закон і Прарокі».

41  А ў фарысэяў, якія сабраліся, Ісус спытаўся,

42  кажучы: «Што вы думаеце пра Хрыста? Чый Ён Сын?» Кажуць Яму: «Давіда».

43  Кажа ім: «Як жа Давід у Духу называе Яго Госпадам, кажучы:

44  “Сказаў Госпад Госпаду майму: Сядзь праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх як падножжа ног Тваіх”.

45  Дык калі Давід называе Яго Госпадам, як жа Ён — сын ягоны?»

46  І ніхто ня змог адказаць Яму ані слова; і з таго дня ніхто ўжо не адважваўся пытацца ў Яго.